Iedereen kent dat wel, je had je voorgenomen je vandaag niet op de kast te laten jagen, rustig te reageren op je partner en je kinderen, te genieten van de kleine dingen en toch… Daar ga je weer. Je staat te mopperen tegen je partner, kan de kinderen wel achter het behang plakken en je staat te schreeuwen tegen de hond. Waar ging het nu weer mis?
Om de leiding (opnieuw) te nemen in het ouderschap is het belangrijk om eerst zelfleiderschap te nemen. Hoe neem jij meer de regie en verantwoordelijkheid over je eigen leven? Zorg jij ervoor dat je weer kan opladen en de prikkels kunt verwerken die de hele dag tot je komen? Hoe fijn zou het zijn dat jij rustig kunt blijven op het moment dat je kind loopt te jengelen en te drammen! Kijk hiervoor voor tips bij de eerste blog van deze serie ‘Opvoedstijlen in de opvoeding’.
Afspraak is afspraak! Toch?
Je kind zit rustig met de Ipad op de bank. Jij staat op het punt het eten op tafel te zetten. Van tevoren had je duidelijk aangegeven dat om zes uur de Ipad aan de kant moest omdat er dan gegeten moet worden. Uiteraard heeft je kind hier helemaal geen zin in, want het zit midden in een potje en kan nu echt niet stoppen. Je voelt de spanning bij jezelf toenemen. Jullie hadden een afspraak en daar moet je kind zich aan houden! Je was toch duidelijk genoeg geweest? Aan de andere kant kan je het je ook wel voorstellen. Hij had vandaag een rotdag op school en kreeg vanmiddag ook nog ruzie met zijn beste vriend. Op de bank kan hij even tot rust komen en trekt hij zich terug uit de realiteit door achter het schermpje te kruipen. Maar ja, afspraak is afspraak, een kind heeft behoefte aan duidelijkheid en structuur en daarvoor moet je nu eenmaal consequent zijn. Toch? Ja en nee. Ieder kind gedijt absoluut het best op rust en regelmaat, maar het betekent niet dat jij je macht moet laten gelden en boos moet worden op je kind om het te laten doen wat jij wilt. Zoals je waarschijnlijk zelf wel gemerkt hebt, werkt dit juist averechts. Maar hoe moet het dan wel?
Erken het gedrag en troost je kind
Er zit een verschil in vanuit welke rol jij op je kind reageert. De privépersoon zal op zijn strepen gaan staan en eisen dat er geluisterd wordt naar jou. Maar de persoon in de ouderrol kan rustig blijven, zich inleven in het kind en toch duidelijk zijn. Het kost veel tijd, energie en geduld om met de volgende tip aan de slag te gaan, maar als jij vanuit je ouderrol rustig kan blijven en het gedrag van je kind kan erkennen en het kan troosten, zal hij sneller ontspannen. Hieronder een voorbeeld hoe je zou kunnen reageren vanuit je eigen rust.
Je loopt naar je kind toe en zegt op een kalme en vriendelijke toon: ‘Het is zes uur, we gaan eten. Leg de Ipad maar aan de kant. Wil je dat zelf doen of zal ik het voor je doen?’. Door je kind een keuze te geven, zal het sneller doen wat je zegt, maar het kan uiteraard ook voorkomen dat je kind toch op de bank blijft zitten. In dat laatste geval pak jij rustig, maar vastbesloten, de Ipad af en legt het op de kast.
Grote kans dat jouw kind nu begint te brullen, want jij haalt op dat moment iets heel belangrijks weg. Zonder sarcasme en met veel erkenning in je stem zeg je dat het heel logisch is dat hij nu boos is. Natuurlijk is het veel leuker om met de Ipad op de bank te zitten, dan met je ouders aan tafel te moeten zitten, maar toch moet er gegeten worden. Je geeft nu één keer de realiteit. Het is niet nodig deze erna nog te herhalen, want hij kan zich prima herinneren wat de afspraak was, hij is het er alleen niet mee eens.
Er zijn kinderen die lang in de boosheid blijven hangen. In sommige gevallen zal het in zijn driftbui met dingen gaan gooien, schreeuwen, trappen, vloeken. Probeer ook op deze momenten rustig te blijven en besef je dat je kind dit niet doet om jou te treiteren. Zeg: ‘Ik zie dat je boos bent. Daar heb je vast een hele goede reden voor. Ik ben er voor je als je mij nodig hebt.’.
Je kind voelt zich gehoord en gezien
Vaak heeft een kind op zo’n moment nog niet de rust om te vertellen wat er echt onder de boosheid zit. Kijk eens wat het nodig heeft. Rent hij weg naar zijn kamer en slaat hij de deur dicht? Laat hem dan even. Begint het onbedaarlijk te huilen? Troost het dan. Je hoeft verder niks te zeggen. Door alle emoties er te laten zijn en hier geen oordeel op te hebben, zal je kind zich gehoord en gezien voelen en zal hij sneller rustiger worden. Doordat jij rustig blijft, geef je aan je kind aan dat het veilig is bij jou. Jij toont zelfrespect door je eigen grens te bewaken. Op deze manier weet je kind dat jij sterk genoeg bent om hem te beschermen en voor hem op te komen als dit nodig is. Jij laat zien hoe jij zelfleiderschap neemt en bent hiermee een voorbeeld voor je kind.
